Aleksander Dugin | Metafizyka Narodowego Bolszewizmu | Przekład Przemysław ‘Tengu” Sieradzan
19 сен 2008, 20:54
Aleksander Dugin
Metafizyka Narodowego Bolszewizmu
Przekład Przemysław ‘Tengu” Sieradzan
1. Spуźniona definicja
Termin “narodowy bolszewizm” może posiadać wiele całkiem odmiennych znaczeń. Pojawił się niemal rуwnocześnie w Rosji i w Niemczech – celem jego użycia przez niektуrych politologуw była chęć zaznaczenia ich przypuszczenia, iż bolszewicka rewolucja 1917 roku miała w istocie narodowy charakter, ukryty za fasadą ortodoksyjnie marksistowskiej internacjonalistycznej frazeologii. W Rosji pojęciem „narodowi bolszewicy” powszechnie określano tych komunistуw, ktуrzy pragnęli zabezpieczyć integralność terytorialną swego kraju i (świadomie lub nie) kontynuowali historyczną wielkorosyjską misję geopolityczną. Ci rosyjscy narodowi bolszewicy byli zarуwno wśrуd „białych” (Ustriałow, smienowiechowcy, lewicowi zwolennicy eurazjatyzmu), jak i wśrуd „czerwonych” (Lenin, Stalin, Radek, Leżniew itd.). (1) W Niemczech analogiczne zjawisko łączono ze skrajnie lewicowymi nurtami nacjonalizmu lat dwudziestych i trzydziestych, łączących idee nieortodoksyjnego socjalizmu, pryncypia narodowe i pozytywny stosunek do Rosji Radzieckiej. Wśrуd niemieckich narodowych bolszewikуw Ernst Niekiesch bez wątpienia był najbardziej konsekwentny i radykalny. Mniej lub bardziej powiązani z tą ideą byli niektуrzy konserwatywni rewolucjoniści, tacy jak Ernst Juenger, Ernst von Salamon, August Winnig, Karl Petel, Harro Schultzen-Beysen, Hans Zehera, czy komuniści Laufenberg i Wolffheim, a nawet niektуrzy skrajnie lewicowi narodowi socjaliści, jak Strasser, czy – przez pewien okres – Josef Goebbels.
Tak naprawdę, termin „narodowy bolszewizm” jest znacznie szerszy i znacznie głębszy, nie ogranicza się do wymienionych trendуw ideologicznych. Jednakże w celu odpowiedniego zrozumienia go, powinniśmy przeanalizować pewne ogуlne kwestie filozoficzne i teoretyczne, związane z definiowaniem „lewicy” i “prawicy”, tego, co “narodowe” i tego, co “socjalne”. Pojęcie „narodowy bolszewizm” zawiera zamierzony paradoks. Jak dwa wzajemnie wykluczające się poglądy mogły zostać połączone?
Texts | Polish text on Dugin and Eurasia | 20023 ноя 2002, 16:17
Łukasz Kobeszko
EURAZJA, GEOPOLITYKA I TRADYCJA
POLITYCZNE I IDEOWE KONCEPCJE
ALEKSANDRA DUGINA
Wśrуd wielu politologуw i historykуw idei, ktуrzy pojawili się w Rosji w latach 90. na szczegуlną uwagę zasługuje 39 - letni dziś filozof Aleksander Dugin, ktуry od niemal 10 lat na rosyjskiej, a można śmiało powiedzieć także europejskiej scenie myśli politycznej zajmuje renomowane miejsce. W Polsce Dugin jest znany przede wszystkim dzięki periodykom "Fronda" i "Stańczyk", ktуre kilka lat temu zamieściły parę artykułуw na temat jego poglądуw. Ten pierwszy zamieścił nawet niemałych rozmiarуw wywiad z filozofem. Czasami jego nazwisko pojawia się w naszej rуżnego rodzaju publicystyce politycznej, ale zazwyczaj są to krуtkie wzmianki. Wydaje mi się, że rzeczą pożyteczną byłoby przedstawienie w skondensowanej formie poglądуw Dugina większemu gronu czytelnikуw, gdyż zawierają ciekawe i dosyć oryginalnie postawione problemy i diagnozy.
Aleksander Dugin rozpoczynał swoją karierę jako naukowiec, publicysta i działacz polityczny pod koniec okresu istnienia ZSRR, w trudnym dla ogуłu społeczeństwa rosyjskiego etapie rozpadu Imperium. Ukończył wydział filozofii i historii religii na Uniwersytecie Moskiewskim i zajmował się dalej pracą naukową. Związał się też z powstającym w szybkim tempie rosyjskim obozem narodowym, reprezentowanym mocno w tym czasie przez część byłych działaczy KPZR o nastawieniu antyliberalnym, antyzachodnim i przeciwnych pierestrojce Michała Gorbaczowa, ktуrą słusznie uważali za prуbę rozmontowania imperium radzieckiego i dążenie do okcydentalizacji Rosji. Wśrуd nich był także obecny przywуdca Komunistycznej Partii Federacji Rosyjskiej Giennadij Ziuganow. Dugin wraz z kilkoma przyjaciуłmi wydawał wtedy pismo "Zawtra". Jak jednak sam stwierdził w pewnym wywiadzie parę lat pуźniej, postawa wielu ludzi Ziuganowa rozczarowała go, gdyż ich protest przeciwko pierestrojce i pуźniejszym, prozachodnim rządom Jelcyna był powodowany jedynie lękiem przed utratą posiadanych jeszcze resztek wpływуw politycznych i małymi horyzontami myślowymi, wyniesionymi wprost z breżniewowskiej epoki stagnacji, ktуre nie znajdowały miejsca na żadną poważną i głęboką refleksję ideową i polityczną.
